در نشستی که روز چهارشنبه 22 مهر 94 با حضور دکتر اکبری ساری، رييس دانشکده بهداشت برگزار شد از دکتر ملک افضلی، استاد  ممتاز بازنشسته دانشگاه با اهدای لوح يابود قدردانی به عمل آمد.
همچنين لوحی مشتمل بر خلاصه ای از زندگينامه و افتخارات اين استاد ارجمند با همکاری روابط عمومی دانشگاه تهيه و در سالن گروه اپيدميولوژی و آمار زيستی نصب شد.
استاد دکتر حسين ملک افضلی به تقاضای خود چندی پيش به درجه بازنشستگی نايل آمد
متن اين لوح به شرح زير است:

استاد دکتر حسين ملک افضلی
استاد دکتر حسين ملک افضلی در سال 1318 در اردکان يزد ديده به جهان گشود و به‌ دليل اينکه پدر ايشان روحانی بود به قم عزيمت کرده و تحصيلات دوران دبستان و دبيرستان را در قم گذراند. در کنکور سال 1337 وارد دانشکده پزشکی دانشگاه تهران شد و سال 1344 دانش آموخته طب شد. بعد از آن براي  14 ماه در استان اصفهان خدمت سربازی انجام داد و 4 سال هم در استان کردستان خدمت کرد. در اين دوران مسئول سپاه بهداشت استان کردستان شد و با توجه به علاقه ای که از ابتدا به فعاليتهای اجتماعی و بهداشت داشت عمده اين دوران را به خدمت در روستاها گذراند. در سال 1350 در دانشکده بهداشت ادامه تحصيل داد و در سال 1353 در رشته آمار زيستی تخصص گرفت و در سال 1356 به آمريکا رفت و در رشته آمار زيستی مطالعات خود را ادامه داد و بعد از يک دوره يک ساله به کشور بازگشت.
مروری بر اهم فعاليت‌های اجرايی استاد ملک افضلی نشان می‌دهد که ايشان در سال 1363 برای مدت کوتاهی رئيس دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران شد و سپس برای ده سال معاون بهداشت وزارت بهداشت، درمان وآموزش پزشکی و قائم مقام وزير در ستاد گسترش شبکه‌های بهداشتی ودرمانی کشور (1374-1364) شد. اين دوره يکی از شاخص ترين دوران اين وزارتخانه بود که در آن شبکه خدمات بهداشت اوليه کشور شکل گرفت و بسياری از شاخص های بهداشتی کشور بهبود قابل توجهی پيدا کرد و در اين امر نقش استاد دکتر ملک افضلی بسيار بارز و تاثيرگذار بود. بعد از اين دوران مدتی استاد در دانشکده بهداشت مشغول فعاليتهای آموزشی و پژوهشی خود بود و در سال 1378 برای مدت 8 سال معاون تحقيقات و فناوری وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی (1386-1378) شد و در اين دوران نيز که همزمان با توجه بيشتر کشور به توسعه تحقيقات در کشور بود بار ديگر ايشان نقش بارزی در توسعه پژوهش در حوزه علوم پزشکی کشور بازی کرد و يادگارهای گرانبهايی از خود در اين حوزه باقی گذاشت. بعد از اين دوران مجددا به صورت تمام وقت به دانشگاه برگشت و مسئوليتهايی شامل رياست انستيتو تحقيقات بهداشتي  (1388-1386) و رياست پژوهشکده سلامت خانواده دانشگاه علوم پزشکی تهران (1390-تاکنون) را عهده دار شدند. در سال 1390 استاد ممتاز گروه اپيدميولوژی و آمار زيستی دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران شد و در سال 1394 به تقاضای خود به درجه بازنشستگی نايل آمد. از ديگر مسئوليتهای ايشان می توان به عضويت در کميته مشورتی تحقيقات سلامت سازمان جهانی بهداشت؛ منطقه مديترانه شرقی (1389-1381)؛ عضويت در کميته گواهی ريشه‌ کنی فلج اطفال سازمان جهانی بهداشت، مديترانه شرقی (1377-1390)؛  عضويت در کميته مشورتی تحقيقات سلامت سازمان‌های بهداشت، ژنو (1383-تاکنون) و عضويت علمی وابسته در دانشگاه جکسون در ايالت ميسيسيپی آمريکا (1390-تاکنون) اشاره نمود.
بعضی از افتخاراتی که استاد در دوره کاری خود کسب کرده است عبارتند از: برنده کتاب سال در علوم پزشکی و بهداشت (1363)؛ برنده جايزه جمعيت سازمان ملل (1386)؛ استاد ممتاز دانشگاه (1390)؛ کسب مدال درجه 2 خدمت جمهوری اسلامی ايران (1379)؛ کسب رتبه اول جشنواره رازی در گروه بهداشت و تغذيه (1377)؛ برنده جايزه علامه طباطبايی (1392). ايشان عليرغم مسئوليت های کشوری متعدد موفق به نگارش بيش از 200 مقاله علمی و ترجمه و تاليف 20 کتاب گرديد.
اين بزرگ مرد در عمر پربرکت خود به نظام سلامت کشور خصوصا در حوزه بهداشت و همچنين تحقيقات علوم پزشکی کشور خدمات شايانی نمود و نام ماندگاری از خود بجا گذاشت و يکی از مفاخر به يادماندنی گروه اپيدميولوژی و آمار زيستی دانشکده بهداشت هست و خواهد بود.