به گزارش روابط عمومی دفتر ارتباط با دانش آموختگان، در پی ضایعه درگذشت مرحوم علی‌اصغر رزم‌پا، برادر ارجمند دکتر ابراهیم رزم پا، استاد پیشکسوت دپارتمان گوش و حلق و بینی دانشگاه علوم پزشکی تهران، روز دوشنبه 26 آبان 1404 مراسم بزرگداشتی در سالن شورای مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) برگزار شد.

 این آیین با حضور دکتر سید رضا رئیس کرمی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران، و دکتر سید منصور گتمیری، رئیس دفتر ارتباط با دانش آموختگان و جمعی از همکاران دانشگاه علوم پزشکی تهران برگزار شد. جمعی از اساتید، کارکنان دفتر ارتباط با دانش آموختگان، رؤسای بخش‌ها و کارکنان مجتمع بیمارستانی امام خمینی (ره) صمیمانه در این مراسم حضور یافتند و مراتب تسلیت و همدردی عمیق خود را به دکتر رزم پا ابراز کردند.

حاضران در این دیدار، ضمن عرض تسلیت، برای آن مرحوم غفران الهی و برای دکتر رزم پا و خانواده محترمشان صبر و شکیبایی از درگاه ایزد منان آرزو کردند. حضور گسترده مسئولین و جامعه دانشگاهی در این مراسم، نشان‌دهنده جایگاه والای علمی و اخلاقی دکتر رزم پا و عمق همبستگی و همدلی میان اعضای خانواده بزرگ دانشگاه علوم پزشکی تهران است.

در این مراسم دکتر سیدمنصور گتمیری رییس دفتر ارتباط با دانش‌آموختگان دانشگاه علوم پزشکی تهران ضمن ایراد سخنانی در خصوص روحیه‌ی پرنشاط استاد رزم‌پا تاکید کرد که در مراسم اخیر خانه‌ی استاد در مجتمع بیمارستانی امام خمینی با اینکه استاد رزم‌پا داغدار بود بدود اینکه هم به ابرو بیاورد و حتی بدون اشاره به فوت برادر بزرگوارش مراسم خانه‌ی استاد را برگزار کرد و تا آخر مراسم ایستاد و سپس به سمت شیراز حرکت کرد در حالیکه دیشب مطلع شده بود که این حادثه رخ داده است. دکتر گتمیری سپس قصیده‌ای از سروده های خود را که در فراق عزیزی سروده بود قرائت و ضمن ابراز تسلیت به دکتر رزم‌پا برای مرحوم علی‌اصغر رزم‌پا آرزوی علو درجه و رحمت الهی کرد.

قصیده‌ی سروده‌ی دکتر گتمیری که در این مراسم قرائت شد:

دیشب ملک الموت از این کوچه گذر کرد /در خانه ما گشت و در آن نیک نظر کرد

 بسیار گهر برده از این پیش ز ما لیک / این بار در این راهزنی شق قمر کرد

 او شهره به گل چیدن از باغ جهان است / دوشینه به انصاف در این قصه هنر کرد

دستی به تطاول به حریم دو جهان زد / این کار یقین با نظر فوق بشر کرد

انداخت در این تاک یکی پنجه‌ی بی‌رحم / در پنجه یکی خوشه‌ی پر شهد و شکر کرد

نوشید از آن شهد و سراسیمه روان شد / افسوس ندانست چه خون‌ها به جگر کرد

کی آگه از آن شعله‌ی پر سوز و گداز است / کین کار در آن سینه و آن وقت سحر کرد

از گنج نهانم گهری برد به یغما / هم حاصل یک قرن به یک لحظه هدر کرد

از دست یکی دختر دل سوخته و زار / بی‌رحم تهی هم دل و هم‌ دست پدر کرد

سیل غم و اندوه به صدها دل و دیده / هم داغ به اهل دل و هم اهل نظر کرد

 چندی به سراسیمگی و مویه و اندوه / چندی که بر این سینه غم و درد اثر کرد

 با خویش به اندیشه و اندوه نشستم / گفتم که ز اندوه بنتوان که ظفر کرد

دیدم که در این ناله و افغان اثری نیست / دیدم که از این مرحله بایست گذر کرد

در خاطرم آمد که از آن اسوه‌ی اخلاق / پندی است که باید به دل و دیده و سر کرد

از ناله و افسردگی و اشک بپرهیز / باید که لب از جام جهان بیش نه ترکد

 گر شیشه‌ی می در شب یلدا به زمین ریخت / این دُرّ بهادار شب قدر سفر کرد

شاعر: دکتر سیدمنصور گتمیری