به گزارش روابط عمومی دانشگاه، در نخستين مراسم گراميداشت استاد فقيد پروفسور شمس شريعت تربقان كه عصر پنج شنبه 5 شهريور 94 در موزه ملي تاريخ علوم پزشكي تهران برگزار شد، دكتر مرتضي مصفا استاد پيشكسوت دانشكده دندانپزشكي دانشگاه علوم پزشكي تهران، با بيان اين كه صحبت كردن درباره بزرگمردي كه فخر جهان پزشكي است، آن هم در حضور اساتيد مسلم اين فن كار راحتي نيست، گفت: فقدان يك شخصيت عزيز و گرانقدر دانشگاهي نه تنها براي خانواده، دوستان و همكاران او بلكه براي جامعه دانشگاهيان و همه علاقه مندان به تدريس و تعلميم و تربيت يك ضايعه سخت و اندوهبار است. 

استاد پيشكسوت دانشكده دندانپزشكي افزود: كسي كه يك عمر سوخت و به مشتاقان علم آموخت در كجا مي توان يافت. كسي كه تا واپسين ماههاي زندگي با وجود ناتواني بدني و خستگي معنوي، از كار پژوهش كناره گيري نكرد و كتاب "نخستين ها" را ويرايش كرد از كجا مي توان يافت.
وي با بيان اين كه تاليف دهها اثر ارزشمند توسط استاد شريعت با معيارها و افتخارات جهاني مايه مباهات و سربلندي است گفت: ترديدي نيست كه نام اين استاد بزرگوار بايد بدرخشد. مردي كه با همت والا مكتب محبت، ايثار، همدلي، همرنگي و صدق و صفا را پايه گذاري كرد كه هر ايراني پاك نژادي را به تفكر وا مي دارد. چه مي توان گفت در مورد بزرگمردي كه عالي ترين لذت او مهر ورزيدن به آب و خاك وطن بود. 
استاد پيشكسوت دانشكده دندانپزشكي افزود: دكتر شريعت نامي آشنا براي پزشكان كشور و يكي از پيشكسوتان تاثيرگذار و كليدي در رشته آسيب شناسي است و چه بسيار پزشكاني كه از نام آوران و نخبگان پزشكي هستند و روزي از شاگردان مكتب او بوده اند. همه دانشجوياني كه روزي از كلاس و درس او بهره اي برده اند، امروز در ايفاي رسالتي كه او بر دوش مي كشيد، خود را وام دار وي احساس مي كنند. 
وي با اشاره به سخن دكتر شريعت مبني بر اين كه "در جهان يك فضيلت وجود دارد و آن آگاهي است و تنها يك گناه و آن هم جهل است" گفت: موزه علوم پزشكي ايران در اثر پيگيري هاي مستمر و تلاش بي وقفه استاد شريعت بوجود آمد و لذا بر همه مردم اين مرز و بوم فرض و لازم است كه زحمات بنيانگذار آن را ارج نهند و بر روان پاكش درود بفرستند. 
دكتر مصفا به بيان برخي از خصوصيات رفتاري استاد شريعت پرداخت و گفت: ايشان كم گو و گزيده گو بود. هيچگاه لبخند از لبانش دور نمي شد و كاملاً بر اعصاب خود مسلط بود. به بياني رنگ رخساره هرگز خبر از سر ضمير نمي داد و اين خصيصه را حتي در ماههاي پاياني عمر خود كه زير بار اندوه و مصائب فرسوده شده بود، با خود داشت. حتي در آن زمان هم هرگز زبان به شكوه نمي گشود و با ديداركنندگان با همان خوشرويي و لبخند روزگاران گذشته برخورد مي كرد. شاگردانش را با گشاده رويي مي پذيرفت و در حل مشكلاتشان تنگ حوصلگي نشان نمي داد. 
وي در پايان گفت: در شيراز مي گويند خصوصيت درخت ليمو آن است كه در هر وقت سال و در هر فصل سال كه به سراغش بروي، نااميد برنمي گردي. استاد شريعت هم همين طور هميشه آماده افاضه بود و هروقت از او سوالي پرسيده مي شد، پرسنده را كامياب روانه مي كرد و هرگز نااميد نمي ساخت.