دکتر ابراهیم رزم پا در سال ۱۳۳۵ در دشستان استان بوشهر متولد شد و پس از اتمام دبستان و دبیرستان در سال 1354 در رشته پزشکی در تمام دانشگاههای کشور پذیرفته شد که سرانجام دوره پزشکی عمومی را در دانشکده پزشکی دانشگاه تهران شروع و در سال ۱۳۶۰ با رتبه ممتاز به پایان رساند. از ابتدای دوره تخصصی بعنوان مربی دستیار به استخدام دانشگاه علوم پزشکی شیراز در آمد و پس از اخذ تخصص در سال ۱۳۶۷ تا ۱۳۶۹ در استان بوشهر خدمت کرد. در سال ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۰ در انستیتو کانسر دانشگاه علوم پزشکی تهران دوره تکمیلی جراحی تومورهای سر و گردن را گذراند و در سال ۱۳۷۰ از دانشگاه علوم پزشکی شیراز به دانشگاه علوم پزشکی تهران منتقل و به عنوان عضو هیئت علمی گروه آموزشی گوش و حلق و بینی و جراحی سر و گردن در بیمارستان امام خمینی شروع به کار کرد.
دکتر رزم‌پا درپاسخ به این سوال که زمانیکه به عنوان یک پزشک در بیمارستان امام خمینی فعالیت می کردید چه احساسی داشتید گفت: من از همان ابتدای تحصیلم در بیمارستان امام و دانشگاه علوم پزشکی تهران به هر دو علاقه خاصی داشتم و بیشتر از خانه‌ی خود وابستگی داشتم چون بیشترین ساعات عمرم را در آنجا می‌گذراندم.
وی ادامه داد: اگر به گذشته برگردم دوباره رشته پزشکی را انتخاب می کنم چون با عشق و علاقه این رشته را انتخاب کردم و در تمام دوران تحصیل و تدریس این علاقه را حفظ کردم. کسانی که این رشته را انتخاب می‌کنند و به ‌عنوان هیات علمی وارد این دانشگاه می‌شوند باید به این حرفه عشق داشته باشند. اولویت آنها باید خدمت به مردم باشد و مطمئن باشند مسایل مالی هم به دنبال آن خواهد آمد. تمرکز در رشته‌ی پزشکی بسیار مهم است. دانشجویان باید تمام توان خود را برای خدمت در حرفه‌ی پزشکی به کار گیرند و علم خود را به روز کنند.
وی در پاسخ به این سوال که بازنشستگی از نظر شما چه ویژگی و خصوصیتی دارد و آیا یک پزشک یا یک معلم بازنشسته می شود؟ گفت: هیچ فردی در کسوت استادی و معلمی و پزشکی بازنشسته نمی شود. من هم پس از بازنشستگی ارتباط خود را با دانشگاه حفظ کردم. این ارتباط از طریق دفتر ارتباط با دانش‌آموختگان زیر نظر مرحوم استاد بهادری بود. نخستین خانه استاد در بیمارستان امام خمینی راه‌اندازی شد تا پل ارتباطی بین اساتید بازنشسته و دانشگاه باشد. از این که در این دانشگاه درس خواندم و در آن خدمت کردم و اکنون بازنشسته این دانشگاه هستم به خود می‌بالم.