دکتر ناصر ابراهیمی دریانی، فوق تخصص بیماری‌های گوارش و کبد است. او برخلاف پیشه خانوادگی خود یعنی تجارت، پزشکی را برگزید و در عین امکان عزیمت به خارج از کشور، ایران را برای ادامه تحصیل انتخاب کرد. وی دوره پزشکی عمومی خود را در سال ۱۳۶۲ و دوره فوق تخصص را در سال ۱۳۷۵ به اتمام رساند. دکتر دریانی در سال ۱۳60 ازدواج‌کرده است که ثمره این ازدواج سه دختر است که هر سه در فیلد علوم پزشکی فعالیت می‌کنند. وی مدتی رئیس هیئت مدیره انجمن بیماران کبدی نیز بوده است. دکتر دریانی معتقد است اگر هدف افراد، دستیابی به زندگی مرفه است با ادامه تحصیل در رشته پزشکی به آن نمی‌رسند و رسیدن به درجه بالا در این رشته نیازمند صرف وقت زیادی است.
آقای دکتر از اینکه به عنوان یک پزشک در بیمارستان امام خمینی فعالیت می کردید چه احساسی دارید؟
احساس من نسبت به بیمارستان امام مانند خانه‌ی خودم است به نظرم همه ی اساتید ما این حس را نسبت به بیمارستان های دانشگاه دارند. من از زمانی که بازنشسته شده ام به طور مرتب در کلاس‌هایی که با حضور فلو ها، رزیدنت ها و انترن ها برگزار می شود شرکت می کنم و در بسیاری از موارد درمانی با همکاران بیمارستان همکاری دارم.
اگر به گذشته برگردید باز این راه را طی می کنید؟
قطعا پزشکی و تخصص گوارش را بر می گزینم.
از خاطرات سال های خدمت خود بگویید؟
یک پزشک در دوران خدمت خود خاطرات گوناگونی دارند و برای من زمانی این خاطرات شیرین به وجود آمد که به کسوت هیات علمی این دانشگاه انتخاب شدم. استادی برای من افتخار بزرگی بود. من تمام مطالبی را که در حرفه‌ی پزشکی آموختم در اختیار دانشجویان گذاشتم و از این بابت به خود افتخار می‌کنم.
در پایان پیامی برای روز پزشک و همچنین دانشجویان جوان دارید؟
سخن من با دانشجویان پزشکی این است که باید بدانند در دنیایی که قدم گذاشته اند فراز و نشیب‌های بسیاری وجود دارد باید در راهی که پیش گرفته اند آینده‌ی روشنی را تصور کنند. سعی کنند در فراگیری علوم پزشکی سختکوش باشند. علم، دوست خوبی برای دانشجویان است. با ایجاد روابط خوب بین خودشان و علم استفاده کنند. هرگز ناامید نشوند همواره امیدوار باشند که تلاش خوب، یک انسان خوب می‌سازد.