روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران، دفتر ارتباط با دانش آموختگان، پنجمین سمینار تعهدحرفه ای در خدمات سلامت را 4 و 5 اسفند ماه جاری برگزار کرد. به همین مناسبت گفتگویی با دکتر غلامرضا امین انجام شده است که در زیر می خوانیم:

آقای دکتر ممنون که برای انجام این مصاحبه وقت گذاشتید ضمن معرفی خود برای خوانندگان سایت دانش آموختگان دانشگاه بفرمایید، کی وکجا به دنیا آمدید؟ کجا و در کدام دانشگاه درس خواندید؟
من دکتر غلامرضا امین متولد 19 بهمن 1324 هستم و وارد هفتاد و هفتمین سال زندگی شده ام. دوره‌ی ابتدایی را در دبستان مسعود و دبیرستان را در مدرسه محمد قزوینی در شهرستان قزوین گذرانده ام.
بعد از اخذ دیپلم ریاضی دررشته مهندسی منابع طبیعی دانشگاه تهران تحصیل کردم و سپس دوره‌ی فوق لیسانس علوم گیاهی را در دانشکده‌ علوم دانشگاه تهران گذراندم و بعد تخصص فارماکوگنوزی را در دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران گذراندم . من تمام دوران تحصیلم را در دانشگاه تهران بودم  و این افتخاری است  برای من . از سال 1354 به صورت همکاری با دانشگاه در ارتباط بودم و از سال 1358 به بعد به طور رسمی در دانشگاه تهران شروع به کار کردم. در سال 1394 باز نشسته شدم چون خودم را بازنشسته نمی‌دانم چون فکر می‌کنم که باز(پرنده) در پرواز بودم و حالا باز نشسته شده ام. هنوز هم دوره‌های تخصصی گروه فاماکوگنوزی را تدریس می‌کنم که جزو افتخارات من است. همچنین در جلسات دانشگاه شرکت می‌کنم، عضو هیات پژوهشی دانشکده طب سنتی هستم و هر کاری در دانشگاه باشد که بتوانم انجام دهم جزو وظایفم می دانم. من همیشه خودم را فرزند دانشگاه می‌دانم و این افتخار من است.

همانطور که می دانید شما به عنوان برگزیده بخش جشنواره علمی فرهنگی استاد بهادری در پنجمین سمینار تعهد حرفه‌ای در خدمات سلامت انتخاب شده اید، نظر شما در مورد تعهد حرفه‌ای چیست؟
خدمات پزشکی به مجموعه گروه پزشکی با هر رده ای برمی گردد. در حقیقت یک تیم، کار سلامت را پیش می برند که هر کدام از آنها از بهورزان گرفته تا بالاترین تخصص‌ها وظایف شان را با جان و دل انجام می دهند و ارزش‌ و جایگاه‌ خاص خود را دارند و تعهدات آنها در حرفه و شغلشان تعیین کننده سلامت جامعه است. خدماتی را که در رابطه با سلامت یا بهداشت  مردم انجام می دهند مانند یک دوی امدادی است که اگر هر کدام از آنها وظیفه‌ی اصلی خود را انجام دهند بهره‌ی کافی عایدشان خواهد شد. تعهد کاری و تعهد اخلاقی در مساله‌ی سلامت جز محورهای اصلی کادر درمان است و میبایستی در نهایت دقت انجام شود.

همانطور که می‌دانید پرورش در خانواده یک اصل مهم است، آیا تعهد و مسولیت پذیری با پرورش در خانواده شکل می‌گیرد یا در جامعه هم بدست می آید؟
شکل‌گیری شخصیت فرزند در خانواده بسیار مهم است چون آنها دائما در حال الگوبرداری از اعضای خانواد به خصوص پدر و مادر خود هستند به خصوص در سنین پایین که ذهنی دست نخورده دارند که به طور حتم  برداشت‌ آنها از تعهد و مسئولیت پذیری والدین نسبت به اطرافیان بسیار مهم است. انسان از زمان طفولیت به دنبال یک الگو برای رفتارهای خود است، به یاد دارم در دوران دبستان دوست داشتم که رفتار و اخلاقم مانند آقای خیابانی ناظم مدرسه مان بشود ایشان فردی منظم و با اخلاق بود و برای من الگویی دوست داشتنی. ما به عنوان معلم در دوران دبستان، دبیرستان و به خصوص دانشگاه وظیفه‌ی بسیار بزرگی داریم و باید برای شکل گیری شخصیت دانش آموزان و دانشجویان الگوسازی کنیم تا آنها بتوانند از این الگوها در انجام وظایفشان در زندگی شخصی و کاری متعهدانه بهره مند شوند. آن زمان است که می توانیم بگوییم مجموعه سالمی تربیت کرده ایم. همانطور که می دانید اساتید بزرگ دانشگاه فقط از جنبه‌ی علمی سنجیده نمی شوند از جنبه‌ی اخلاقی و رفتاری نیز مورد ارزیابی قرار می گیرند تا بتوانند به عنوان یک الگو معرفی شوند چون اگر کسی علمش را نداشته باشد نمی تواند در دانشگاه جایگاهی داشته باشد. اما الگوهای اخلاقی و رفتاری آنها تاثیرات بیشتری از مسایل علمی دارد.

به نظر شما دانشجویان امروزی به خصوص دانشجویانی که با سلامت مردم در ارتباطند در مقایسه با گذشتگان و پیشکسوتانی چون شما که زمانی دانشجو بودید نسبت به تعهداتشان چگونه رفتار می کنند؟
وضعیت ما در دوران جوانی و دانشجویی با وضعیت دانشجویان امروزی بسیار متفاوت بود. امروزه دانشجویان، بمباران اطلاعاتی می شوند و روزی نیست که از اخبار گوناگون سراسر دنیا در کمترین زمان مطلع نشوند. در حالیکه نگاه و روش‌ ما به همان کتاب‌ها و اساتیدمان محدود بود به یاد دارم که یک کتاب را چه طور دست به دست می‌ کردیم تا بتوانیم مطالب مورد نیازمان را بدست بیاوریم. پس همکاران علمی ما میبایستی که بسیار وسیع‌تر راجع به علمی که می خواهند مطرح کنند مطالعه و تسلط داشته باشند. بعضی اوقات برای وجود سطح اطلاعاتی وسیع و در دسترس، به حال دانشجویان امروزی غبطه می خورم چون  این امکانات موجب می شود نسبت به وسعت اطلاعاتشان متعهد تر عمل کنند.

آیا در مراحل تحصیلیتان فرصتی پیش آمد به خارج از کشو بروید و در آنجا ماندگار شوید اگر بله/ چرا نماندید؟
تا فردی به خارج از کشور نرفته و در آنجا زندگی نکرده باشد نمی تواند به این سوال به درستی پاسخ دهد بله این موقعیت پیش آمد، ولی من برگشتم البته فکر می‌کنم این یک تصمیم کاملا شخصی است و بستگی به عادات و انتظارات فرد دارد. بخش عمده برگشت بسیاری از افراد علمی تعهد به کشور شان است. البته به نظر من رفتن و دیدن کشورهای دیگر به خصوص در مورد مسایل دانشگاهی و تحقیقات علمی به پیشرفت کشور کمک می‌کند. من شش ماه در دانشکده داروسازی دانشگاه آلبرتا بودم و برای شرکت در کنگره‌ها و کنفرانس‌های بسیاری هم به اروپا و آمریکای شمالی رفته ام . اما بارها از خود پرسیدم آیا توان این را دارم که بمانم پس تعهد من نسبت به مردم و کشورم چه خواهد شد؟ با ارقی که به کشور، مردم و خانواده ام داشتم نتوانستم این کار را انجام دهم. ولی در همان مدت مطالب بسیاری آموختم که برای پیشرفت کاری ام در دانشگاه مفید بودند. پسر من هم تفکر مرا دارد با اینکه دوازده سال در دانشگاه تورنتو کانادا از موقعیت کاری و زندگی خوبی برخوردار بود ولی خوشبختانه برگشت تا با آموزش های بسیاری که دیده به کشورش خدمت کند. شک نداشته باشید یکی از مواردی که ما را متعهد می‌کند تعهد به داشته‌هایمان است. من پس از بازنشستگی هنوز هم کارهای دانشگاهی انجام می دهم، تحقیقات می کنم و دانشجو دارم و به هیچ وجه خودم را جدا از دانشگاه نمی دانم. اینها داشته هایم هستند که با آنها زندگی می کنم.

اگر فرصتی دوباره به شما داده شود مجدد این راه را طی می کنید؟
بله حتما، چون عاشق کارم هستم. باور ‌کنید هر وقت اطراف دانشگاه یا در محیط دانشگاه  قدم میزنم تمام ناراحتی‌ها و دغدغه ها و گرفتاری هایم را فراموش می‌کنم .

و سخن پایانی شما؟
من فکر می‌کنم اگریک فرد در هر مقطعی شغلش را دوست داشته باشد هیچ مسئله و مشکلی مانع از کار کردنش نخواهد شد. اگر جوانان ما عاشق کارشان باشند با عشق و علاقه به کارشان می پردازند و هرگز دلسرد نخواهند شد.

آقای دکتر ممنون از اینکه وقت خود را در اختیار دفتر ارتباط با دانش آموختگان گذاشتید
ممنونم از توجه شما.