مراسم تشییع پیکر پروفسور هرمز شمس، استاد برجسته و پیشکسوت چشم‌پزشکی، فرزند پروفسور محمدقلی شمس، بنیان‌گذار بیمارستان فارابی و انجمن چشم پزشکی ایران و نوه‌ی استاد یحیی شمس ملک‌آرا، لسان‌الحکما استاد کحالی (چشم‌پزشکی) دارالفنون، یکشنبه26 مرداد 1404 در بیمارستان فارابی، برگزار شد. این مراسم با حضور دکتر سیدرضا رئیس‌کرمی، رئیس دانشگاه علوم پزشکی تهران، دکتر سیدمنصور گتمیری، رئیس دفتر ارتباط با دانش‌آموختگان دانشگاه، جمع کثیری از اساتید، شاگردان، خانواده و دوستان پروفسور شمس، فضایی آکنده از احترام و اندوه را رقم زد.

دکتر شمس در سن ۸۷ سالگی، پس از عمری خدمت خالصانه و بی‌وقفه، به دیدار حق شتافت. سخنرانان در این مراسم، از او به عنوان یک انسان به تمام معنا و پزشکی بااخلاق یاد کردند. استاد صادقی، دکتر شمس، را به «اقیانوسی» تشبیه کرد که همه‌ی ابعاد شخصیت برجسته‌ی او قابل توصیف نیست؛ مردی که دل به دنیا و دلبستگی‌های مادی نداشت. این پزشک وارسته، مطب خود را وقف کرده بود، خانه‌اش را به یکی از اعضای خانواده‌اش بخشیده بود. او با یک ماشین ساده ایرانی رفت‌وآمد می‌کرد و هیچ‌گاه به ظواهر دنیوی اهمیت نمی‌داد.

شاگردان از دیگر ویژگی‌های منحصربه‌فرد دکتر شمس، برخورد او با ناملایمات را روایت کردند که در مواجهه با بی‌مهری‌ها و بدرفتاری‌ها، هیچ‌گاه کینه به دل نمی‌گرفت. او از غیبت و بدگویی دوری می‌کرد و با این رویکرد، درس بزرگی از بخشش و بزرگواری به اطرافیانش می‌آموخت. یکی از اساتید در وصف او‌ گفت: رویکرد دکتر شمس به درمان، فراتر از تشخیص و تجویز دارو بود. او در ابتدا به زندگی و شرایط روحی بیمار توجه می‌کرد و سپس به مشکل جسمی او می‌پرداخت. این نگاه جامع و انسانی به سلامت، او را از سایر پزشکان متمایز می‌ساخت. با وجود داشتن فرصت‌های متعدد برای مهاجرت و زندگی در خارج از کشور، دکتر شمس تصمیم گرفت در ایران بماند و به مردم و وطن خود خدمت کند. او تا آخرین لحظه عمر خود، به رسالتش متعهد بود و در بیمارستانی که پدرش، پروفسور محمدقلی شمس، یکی از بنیانگذاران آن بود، به تربیت دانشجویان و درمان بیماران مشغول بود.

 دکتر هرمز شمس، از نوادگان لسان‌الحکما، هرچند از خانواده‌ای اصیل و نجیب‌زاده بود، اما هرگز از مقام و جایگاه خود برای کسب منفعت شخصی استفاده نکرد. او با فروتنی و سادگی زندگی کرد و در نهایت، پیکرش در بهشت سکینه کرج به خاک سپرده شد. نام و یاد او، به عنوان الگویی از خدمت، انسانیت و اخلاق، در قلب‌ها و تاریخ پزشکی ایران جاودانه خواهد ماند.