به یاد حرف‌های دلنشین زنده یاد استاد، دکتر مسلم بهادری، آن پاتولوژیست مهربان و باسابقه، می‌خواهیم پویشی را آغاز کنیم. پویشی که مثل یک فانوس، راه را روشن کند در دل هر تاریکی و سختی.

 دکتر بهادری با تمام وجودش می‌گوید: "کارهایتان را برای خدا انجام دهید، نه برای خودتان." این جمله، فقط یک توصیه نیست؛ یک راز است، یک کلید برای گشودن درهای آرامش و برکت در زندگی.

او از بزرگان علم و معرفت، مثل ابوعلی سینا و رازی یاد می‌کند. کسانی که فقط پزشک نبودند، بلکه حکیم بودند و جانشان با حکمت و معرفت الهی گره خورده بود. مگر نه این است که وقتی کاری را با نیت پاک و برای خدا انجام دهیم، جان و دل خودمان هم روشن می‌شود؟

دکتر بهادری با صداقت و فروتنی تمام، تجربه خودش را با ما در میان می‌گذارد. وقتی می‌گوید: "هر وقت مشکلی دارم به خدا متوسل می‌شوم و خیلی کمک می‌کند،" قلبمان پر می‌شود از امید. این حرف‌ها، نه فقط از یک دانشمند، بلکه از یک پدر، از یک معلم دلسوز شنیده می‌شود که راه نجات را با تمام وجودش پیموده و حالا می‌خواهد دست ما را هم بگیرد.

او به عنوان یک پاتولوژیست، در دل پیچیدگی‌های علم، بر این باور بود که خدا ناظر بر همه چیز است. همین باور به کارش، به زندگی‌اش، رنگی از عشق و مسئولیت‌پذیری می‌داد.

بیایید ما هم این پویش را با جان و دل بپذیریم. بیایید هر قدمی که برمی‌داریم، هر تلاشی که می‌کنیم، هر لبخندی که می‌زنیم، با نیت الهی باشد. بگذارید نور امید از قلب‌های ما طلوع کند و زندگی‌مان را پر از معنا و برکت کند. آیا آماده‌ایم که این نور را با هم شعله‌ور کنیم؟