لطفاً خودتان را بیشتر معرفی بفرمائید.
ثریا نجاتی هستم، در شهرستان خرمدره از توابع استان زنجان سال 1339 متولد شدم. دوران تحصیلات ابتدایی تا دبیرستان در همین شهرستان بودم و در تمام مقطع تحصیلی شاگرداول بودم. در کنکور سال 1361 شرکت کردم و بهمن 1362 در رشته پرستاری وارد دانشگاه شدم، در تیرماه 1367 با لیسانس پرستاری از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شدم سپس مهرماه همان سال به‌عنوان نفر چهارم کنکور کارشناسی ارشد آموزش پرستاری در دانشگاه تربیت مدرس قبول‌شده و با گرایش داخلی-جراحی مشغول تحصیل شدم، شهریور 1370 جزو اولین نفر در رشته خود از پایان‌نامه با رتبه عالی دفاع کردم سپس بهمن 1371 در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی تهران به‌عنوان عضو هیئت‌علمی برای انجام تعهدات خدمت استخدام شدم تاکنون در همین دانشکده مشغول به کار هستم. همچنین دوباره کنکور ارشد 1395 شرکت کردم و در رشته پرستاری سالمندی نیم سال اول 1398 فارغ‌التحصیل شدم. در مورد انتخاب رشته پرستاری باید بگویم هیچ شناختی به این رشته نداشتم و علاقه‌ای هم به هیچ رشته بیمارستانی نداشتم و رشته موردعلاقه من شیمی بود در کنکور 1361 که اولین کنکور بعد از انقلاب فرهنگی است قبل از کنکور باید انتخاب رشته می‌کردیم و در این کنکور برای رشته تجربی رشته علوم پایه وجود نداشت من فکر کردم تغذیه به علوم پایه نزدیک است بهتر است تغذیه را انتخاب کنم. در پشت کارت ورود به امتحان جایگاه تعیین کرده بودند اگر از انتخاب رشته پشیمان هستیم رشته را تغییر دهیم این مسئله را با برادر و زن‌برادرم مطرح کردم آنان به من گفتند تو که انسان‌دوست و خیر هستی تغذیه را به رشته پرستاری تغییر بده، من هم پیشنهاد آن‌ها را قبول کردم و رشته تغذیه را به پرستاری شب کنکور تغییر دادم اکنون هم از این کار بسیار خوشحال هستم.

از خانواده خود برای ما بفرمایید؟
همسرم از جانبازان هفتاددرصدی (قطع نخاع) هستند که باوجود پاراپلژی بسیار صبور و فعال هستند وی فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد حقوق عمومی از دانشگاه تهران و دکترای دانشگاه شهید بهشتی هستند. در مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی به‌عنوان پژوهشگر دفتر حقوقی مشغول به کار هستند این ازدواج به این صورت بود که حین فارغ‌التحصیلی از کارشناسی ارشد توسط دکتر احمدی پور (ایشان نیز همسر جانباز هفتاددرصدی دارند) از دوستان شوهر وی بودند با ایشان در محیط دانشگاه آشنا و ازدواج کردم. صاحب یک فرزند دختر هستم که ازدواج‌کرده است.
پدر و مادرم آدم‌های زحمتکش و معتقد و از افراد و خانواده سرشناس شهرمان بودند مادرم دارای ذوق شاعری و مورداحترام همسایه‌ها و آشنایان و فامیل بود و تا پایان عمر شریفشان محور وحدت همه افراد خانواده بزرگ و گسترده‌مان بود پدرم مورد وثوق و اعتماد اکثر آشنایان بود و در حل‌وفصل اختلاف اطرافیان و دیگران فعال و در سختی‌ها یار و یاورشان و درواقع نعمت بزرگی برای همه‌مان بود.

در مورد مسئولیت کاری بفرمائید.
از سال 1362 در حین کمک به مجروحین از طرف کارکنان بیمارستان از من خواسته شد به‌عنوان پرستار تحت عنوان کار دانشجویی در بیمارستان مشغول به کار شوم لذا از ترم سوم تا اسفند سال 1368 مشغول به کار پرستاری شدم از سال 1369 تا بهمن 1370 در دانشکده پرستاری و مامایی زنجان به‌عنوان مدرس حق‌التدریس مشغول بودم. بهمن 1370 به علت ازدواج، دوباره به تهران برگشتم و از بهمن 1371 در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی تهران به‌عنوان مدرس مشغول به کار هستم. همچنین توفیق کار با مجروحین جنگ تحمیلی در بیمارستان و منطقه جنگی را داشتم که عزم و اراده خدمت به مردم را در من چند برابر کرده است.

با توجه به مسئولیت شغلی آیا مسئولیت‌ها بر زندگی شخصی شما تأثیر منفی داشته است؟
خیر. مسئولیت‌های کاری و اجتماعی موجب افزایش ظرفیت‌ها و توان فردی و خانوادگی خانم‌ها شده لذا تأثیر مثبت در زندگی شخصی خانم‌ها دارد، به علاوه خدمات اجتماعی و آموزشی برای فرزندان و مردمان میهن عزیزمان باعث شادابی و مفید بودن شده که به کارآمدی بیشتر زندگی فردی و خانوادگی منجر می‌شود. من وقتی برای انسانی (بخصوص بیماران) خدماتی انجام می‌دهم و آنان از کار من رضایت دارند آن روز احساس می‌کنم دنیا را به من داده‌اند.

چه کسی در زندگی‌تان تأثیرگذار و الگو بود؟
بی‌تردید اولین تأثیرگذاران و الگویم پدر و مادرم بودند بعد از آن‌ها معلمان و اساتید متعهدمان تأثیر لازم را داشتند و در رأس آن‌ها پیامبر و ائمه، حضرت زهرا (س) و حضرت زینب و مصلحان و خیرخواهان جامعه الگوی تأثیرگذارم بوده و هستند همچنین بعد از ازدواج همسر فداکار و صبور.

نقش زنان در جامعه چیست؟
زنان حداقل نیمی از جمعیت جامعه را تشکیل می‌دهند به‌ویژه در دنیای امروز برابری زنان و مردان از حیث کرامت و حیث انسانی به رسمیت شناخته‌شده و دوش‌به‌دوش مردان در همه عرصه‌ها فعال هستند نگاهی به موفقیت درصد بالای دختران در کنکور دانشگاه‌ها و توفیقشان در خدمات آموزشی، پژوهشی و حوزه‌های دیگر ظرفیت‌های بالای خانم‌ها را نشان می‌دهد همچنین آنان محور تربیت فرزندان به‌عنوان آینده‌سازان جامعه هستند و در مدیریت خانواده و جامعه تأثیر غیرقابل‌انکاری دارند.

توصیه‌تان به خانم‌های مشغول در جامعه بفرمائید.
بسیاری از خانم‌ها الحمداله انسان‌های شریف و مسئولیت شناس هستند و نیازی به توصیه من ندارند به نظر من علی الخصوص بانوان نخبه و شاغل در جامعه در شایستگی لازم را در عمل باید نشان دهند و ثابت کنند مشغولیت سبب غفلت از زندگی خانوادگی نمی‌شود.

از خاطرات دوران کاری بفرمائید.
یکی از خاطراتم در دوران کاری در زمان جنگ آشنایی با خانواده شهیدان محمدحسین و محمدحسن طاطیان در بیمارستان بود که شهید محمدحسین به‌عنوان مجروح در بیمارستان بستری و کما بود که من سی شب با یکی از دوستان مامایی‌ام در کنار ایشان بودم. خانواده بسیار صبور، شریف و مهربانی داشتند بعد از سال‌ها توسط یکی از دانشجویانم خانواده او را پیدا کردم که بچه آن زمان شهید محمدحسن بچه‌های هم قد قبل از شهادت پدرشان داشتند که باعث خوشحالی وصف‌ناپذیرم شد. از خاطرات دیگر زمان جنگ تحمیلی بمباران‌های مردم بی‌دفاع در سوسنگرد در چادرها و راه‌آهن در کربلای پنج بود که توفیق خدمت‌رسانی به مجروحین را داشتم که بسیار برای من تلخ و ناراحت‌کننده بود.

اوقات فراغتتان را چگونه می‌گذرانید؟
با ورزش، شنا، کارهای هنری (خیلی علاقه دارم)، برگزاری کارگاه‌های آموزشی سلامت سالمندی برای سالمندان در سراهای محله و مسافرت ازجمله برای دیدن خانواده خودم و شوهرم می‌گذرانم.

آیا ورزش خاصی را انجام می‌دهید و آن را دنبال می‌کنید؟
بلی ورزش‌هایی چون پیاده‌روی، بدن‌سازی به‌خصوص شنا را انجام می‌دهم که البته شنا ورزش موردعلاقه‌ام هست و تا آنجا که وقت داشته باشم شنا را دنبال می‌کنم

سخن پایانی؟
برای همه همکارانم در دانشکده و بیمارستان آرزوی خدمت صادقانه به‌ویژه برای بیماران رادارم، امیدوارم همه مردم ایران از یک ز ندگی آبرومندانه توأم با صلح و صفا در کنار هم برخوردار باشند، دانشجویان عزیز سعی کنند علم و معنویت را توأم کنند و در این راه احساس مسئولیت داشته باشند، بانوان عزیز سعی داشته باشند پشتکار و روحیه قبول مسئولیت در عرصه اجتماع داشته باشند درعین‌حال نقش همسری و والدینی را به‌خوبی به عهده‌دارند. درنهایت باید عنوان کنم که بهترین لحظات من زمانی است که دلی را شاد کنم.
خبر: نسیم اخگر
عکس:حسین اکبریان