شور وشوقی که امسال در جشن یکپارچه دانش آموختگان دانشگاه به چشم می خورد را در کمتر فعالیت اداری می توان سراغ گرفت .شاید دلیل این هیجان بر می گردد به حضور محوری دانشجویان در این عرصه.
اگر تصویر روشنی از دبیرخانه جشن بخواهم توصیف کنم باید شما را به دفتر هیئت تحریریه یک جریده پرتیتراژارجاع دهم وجنب وجوش که در آن برپااست .صد البته ظرفیت های بالای استاد بهادری وتیمی که پرتلاش در این وادی وارد شده اند را اگر از قلم بیاندازیم بی انصافی کرده ایم .
ما به عنوان دانش آموختگان دیروز دانشگاه نظاره گر ورود وخروج سیل مشتاقانی هستیم که می آیند ومی روند .شاید این آمد وشد برای ما به نوعی بتوان گفت عادی شده باشد .ولی برای دانش اموختگان ،حضوری چند ساله در یک محیط آموزش عالی خاطره ای زیبا ،ماندنی ونمایی فراموش نشدنی در زندگی است .
نمایی که آن را در هیچ فعالیت اجتماعی نمی توان پیدا کرد. آنچه که از خاطر هیچ کدام از ما نمی رود یکی کلاس اول ابتدایی ومعلمی است که به ما الفبا را آموخت ویکی این به ظاهر آخری است که آموزش عالی نام دارد .
حالا دست این دوره شبانه درد نکند که به فکر آموزشهای مادام العمر یا مستمر است و   می خواهد ارتباط دانش آموختگان را با دانشگاه به نوعی استمرار بخشد.