دکتر مرداویژ آل بویه فوق تخصص هماتولوژی و انکولوژی کودکان، از پایه گذاران انجمن تالاسمی ایران و همچنین موسسه خیریه محک است، در جشنواره تقدیر از منتخبین چهارمین کنگره که 8 آبان 92 در تالار ابن سینای دانشکده پزشکی برگزار شد، دکتر آل بویه از منتخبین در حیطه مدال افتخار شناخته و از او تقدیر شد. در گفتگویی با ایشان از زندگی و تجربیات این استاد بزرگ بهره مند شدیم.
لطف کنید مختصری ازخود برای ما توضیح دهید. 
مرداویژ آل بویه هستم متخصص بیماریهای کودکان و فوق تخصص در رشته هماتولوژی و آنکولوژی کودکان، در سال 1317 در تهران متولد شدم. در دبستان فیروزکوهی تحصیلات خود را آغاز کردم، سپس مقطع دبیرستان را در دبیرستان البرز سپری نمودم. پس از دوره دبیرستان برای ادامه تحصیل به دانشگاه لودویک ماکسیمیلیان درمونیخ آلمان رفتم. تخصصم را هم در همین دانشگاه و در بیمارستان دکتر فون هاونرگذراندم. در این میان برای یک سال در دانشگاه وینستد و در بیمارستان چیدنز دیتروید در آمریکا کار کردم و بعد از آن دوباره به دانشگاه مونیخ بازگشتم. سپس از مونیخ برای خدمت به مملکتم در سال 1353 به ایران برگشتم و در بیمارستان رضا پهلوی سابق که به شهدای تجریش در بعد از انقلاب تغییر نام داد به کار اشتغال پیدا کردم . مدتی طولانی یعنی از سال 54 تا 68 رئیس آزمایشگاه بودم ضمن اینکه سرپرستی بخش هماتولوژی وآنکولوژی کودکان راهم عهده دار بودم.
از سال 68 به بعد تا دوره بازنشستگی هم رئیس وسرپرست بخش هماتولوژی وآنکولوژی کودکان در آن بیمارستان بودم در این فاصله کارهای مهمی که توانستم به انجام برسانم با همکاری مرحومه سرکار خانم دکترایزدیار انجمن تالاسمی ایران را پایه گذاری کردیم و مدتها به عنوان قائم مقام خانم دکتر ایزدیار در انجمن تالاسمی کار کردم و کار دیگری که به انجام رساندیم تأسیس مؤسسه خیریه محک بود که درابتدا به صورت مؤسسه خیریه کار می کرد و بعد هم در طول زمان فعالیتش گسترش پیدا کرد و اکنون حدود هفت سال است که ما در آنجا بیمارستان فوق تخصصی جامع برای بچه های سرطانی احداث کردیم با کلیه خدماتی که برای بچه های سرطانی لازم است اعم از اقدامات تشخیصی، درمانی ونگه داری بیماران به صورت رایگان است و آنگونه که مشخص است همه چیز به صورت رایگان درآنجا انجام می شود. یک بخشی هم جدیداً احداث گشته که بخش پیوند استخوان است که بسیار فعال است و تاکنون در طی یکسال گذشته حدود 50 پیوند موفقیت آمیز داشته ایم.
زمانی که تحصیلاتتان به اتمام رسید ارتباطتان با دانشگاه چطور حفظ شد؟
من از زمان بازگشت به ایران کماکان با دانشگاه اصلی ام در مونیخ و بیمارستانمان که در همانجا بود ارتباط تنگاتنگی داشتم و در طول زمان هم در رشته فوق تخصصم از طریق انجمن بین المللی سرطان کودکان به نام co با جمع دانشمندانی که در این زمینه فعال بودند در ارتباط بودم بعدها هم با گروه BFM شروع به همکاری کردم عضو ناپیوسته آنجا بودم و دراین مدت هم ما توانستیم با مرکز بزرگ سرطان در پاریس در بیمارستان گوستاو روسی ارتباط برقرار کنیم و از راهنمایی ها و تجارب آنها استفاده کنیم همچنین با دانشگاه مازرا و میلان در تماس هستیم از طریق پرفسور بیوندی، همچنین با دانشگاه فرارا باز هم در ایتالیا و یک دانشگاه هم در سئول در ارتباط هستیم در واقع در عمل سعی کرده ایم که در این مدت ارتباطات بین المللی مان را حفظ کرده و گسترش دهیم. اولین کنگره بین المللی سرطان کودکان را حدود 4 سال ونیم پیش در تهران در محک برگزار کردیم. 2 سال پیش هم شاخه سیوب در آسیا را ایجاد و برنامه ای در کیش برگزار کردیم. در هر دو کنگره معروفترین پزشکان در حیطه سرطان کودکان دعوت شده بودند وهر دو کنگره خیلی موفقیت آمیز و پربار بود.
شما چه جایگاهی برای دانشگاه علوم پزشکی تهران در عرصه علوم پزشکی دنیا متصورید؟
من در زمان فعالیتم در بیمارستان شهدای تجریش که زیر نظر دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شاغل بودم، فعالیتهایی که داشتیم بیشتر فعالیتهای گروهی وشخصی بوده که در بخش کودکان یعنی همان بخش هماتولوژی و آنکولوژی کودکان داشتیم ومقاله های زیادی چاپ کردیم. اما به طور کلی نمی توانم  قضاوت دقیقی داشته باشم که در زمینه پژوهش آنگونه که در اروپا و آمریکا دیده می شود و تجربۀ آن را داشته ام در ایران هم همانگونه است یا نه، ولی ما به هر صورت کاستی های فراوانی داریم که باید در آینده برطرف شود.  
به نظر شما در چه زمینه هایی تعامل بین دانشمندان خارج از کشور و داخل کشور برقرار گردد بهتر است؟
به نظر من در کلیۀ رشته ها باید این تعامل باشد و اینکه در عمل این تعامل باعث این می گردد که ایجاد انگیزه کند و دید جدیدی پیش رویمان قرار می دهد و به طور کلی یک تحلیل بهتر و مفیدتری از مسائل روز به دست می آورد. 
آقای دکتر نقش دفاتر ارتباط با دانش آموختگان (alumni) در تداوم ارتباط دانش آموخته با دانشگاهش چه می تواند باشد؟
این دفتر می تواند نقش مهمی ایفا کند به ویژه در اینکه دانش آموختگان را دور هم جمع کنیم و یک نقطه ذوبی باشد برای کسانی که در اینجا تحصیلاتشان را به پایان رساندند، در آنجا جمع شوند و در عمل احساس تنهایی نکنند و بدانند گروهی پشت و همراهشان است و این یک نقطه اتکایی برای آنها خواهد بود. ضمن اینکه این گروههای alumni می توانند با گروههای مختلف و مشابه خود در دنیا نیز ارتباط برقرار کرده و این ارتباط برای بالا بردن جایگاه علمی ما نقش بسیار مهمی می تواند ایفا کند.
شما به عنوان یکی از منتخبین جشنواره کنگره دکتر یلدا در امسال برگزیده شده اید، چه توصیه ای برای دانشمندان جوان این مرز و بوم دارید که بتوانند به جایگاه کنونی شما دست یابند؟
من خیلی از این موضوع متجعب شدم که من را به عنوان منتخب قرار دادند چون خود را انسان گم نامی می دانستم. فکر می کنم که شاید این امرتشویقی برای جوانترهایی باشد که به صورت بسیار فعال اما ناشناس مشغول به فعالیت می باشند و این وسیله ای برای شناسایی این دست ازپزشکان است و انگیزه آنها را برای ادامه کار بیشتر خواهد کرد.
خیلی ممنون از شما و این که وقتتان را در اختیار ما قرار دادید.
من هم از شما بسیار سپاسگذارم.