دکتر احمد سیادت پور از منتخبین چهارمین کنگره بین المللی تازه ترین دستاوردهای پژوهش در دانش پزشکی در حیطه مدال افتخار، جزء اولین جراحان تصادفات در ایران بوده است. در این کنگره گفتگویی با این استاد برجسته داشتیم تا با گوشه ای از تجربیات ایشان آشنا شده و در اختیار خوانندگان قرار دهیم.
آقای دکتر کمی از خودتان برای ما بگویید.
من سال 1311 در تهران به دنیا آمدم سه فرزند دارم دو دختر و یک پسر و سعی کردم خانواده ام را ایرانی نگه دارم . تا کلاس 8 را در مدرسه فرخی گذراندم و حدود 3 سال در بازار کنار پدرم کار کردم و در مدرسه خزائری دیپلم گرفتم. در دانشگاه هامبورگ آلمان ثبت نام کردم  در سال 1331 به آلمان رفتم و در دانشگاه هامبورگ امتحان اولیه را دادم و در دوسلدورف امتحان پزشکی دادم و دکترای خود را در همانجا و تخصص خود را در دانشگاه گیسن گرفتم و بعد به تقاضای خودم برای تخصص جراحی دست که آن زمان در آلمان وجود نداشت به آمریکا رفتم و پس از بازگشت به گیسن ، سرویس جراحی  را درست کردیم و به تقاضای دکتر رامین به دانشگاه تهران دعوت شدم حدود 8 سال در دانشگاه تهران مشغول بودم  و ما پایه گذار رشته جراحی مصدومان تصادفاتی در ایران شدیم و اولین سرویس تراماتولوژی که همان جراحی سوانح بود را در ایران راه اندازی کردیم  و  احتیاج به وسایل جراحی داشتیم که از سوییس و آلمان خریداری کردیم و با جنگ مصادف شد که جراحان توانستند از این تجهیزات در جراحی استفاده کنند. چند سال است که جراحی نمی کنم و در حال حاضر در کارهای تحقیقاتی انجام وظیفه می کنم وحدود 62 سال است که از ایران خارج شدم .
انگیزه شما برای همکاری با بنیاد کنگره دکتر یلدا چه بوده است؟ 
یک انجمن هم در آمریکا بود ولی من در آنجا شرکت نکردم چون هدف خودم را انتخاب کرده بودم و بنیاد آکادمیک دکتر یلدا با فعالیت های علمی همه جانبه خود برای من ایجاد انگیزه کرد و من بسیار خوشحالم که با این بنیاد همکاری می کنم چون با برگزاری این کنگره های بین المللی ارتباط ما دانشمندان خارج ایران را با دانشمندان داخل ایران ایجاد کرده و در تداوم آن می کوشد. 
به نظر شما در چه زمینه هایی ارتباط با دانشمندان داخلی و خارجی صورت بگیرد بهتر است؟ 
این ارتباطات باعث شده که علم پزشکی ما خیلی پیشرفت کند.خود من 35 سال پیش آرتوسکوپی مفصل دست را برای اولین بار در ایران انجام دادم.
چه کسانی را می شناسید که علاقه مند هستند در این مراسم شرکت کنند؟ 
فکر نمی کنم کسی باشد که علاقه به شرکت در این کنگره ها را نداشته باشد چون به تجربیاتشان اضافه می شود و چیز های بیشتری یاد میگیرند و در کل همه برنامه های آموزنده و آموزشی را دوست دارند. ما باید چیزهایی را که می دانیم به دیگران یاد بدهیم .
به نظر شما جایگاه دانشگاه تهران در عرصه علوم پزشکی چیست؟ 
چون سال ها دور بودم چیز زیادی نمی دانم ولی خیلی پیشرفت کرده است .
جایگاه و هدف دفتر ارتباط با دانش آموختگان را چه طور می بینید ؟ 
این دفتر خیلی زحمت کشیده است و توانسته  بین ایران و آلمان ارتباط برقرار کند و از دکتر رنجبر هم به خاطر پیگیری برای برگزاری این کنگره ها به منظور پیشرفت این ارتباطات تشکر می کنم.
کلام آخر
برای جوان ها یک پیشنهاد دارم : ارتباط خود را با خالق خود قطع نکنند و پزشکی را به عنوان یک شغل انتخاب نکنند بلکه به عنوان رسالت انتخاب کنند هدف و پشتکار داشته باشند پدر و مادر از آنها راضی باشند چون اگر راضی نباشند زندگیشان در آتیه تامین نمی شود.