در یادبود دکتر فیروز آزردگان، استاد گروه اپیدمیولوژی و آمار زیستی دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی تهران

آن زمانی که اینترنت این دهکده ای که امروز می شناسیم نبود، اتاقکی در دانشکده بهداشت بنا کرده بودیم که در آن می شد با نام کاربری و کلمه عبور وارد شد و مثلا کتابهای کتابخانه را در آن جستجو نمود. تالاری شده بود که می شد در آن مطالبی رد و بدل کرد. البته تسهیلگر کنجکاوی نظیر من هم بر آن نظارت داشت. گفتگوی کوتاه و مکتوب دکتر آزردگان و دکتر سیاسی چیزی نبود که امروز پس از سی سال از یاد برده باشم. در آنجا بود که این یکی به دیگری می گفت دوباره یه چیز جدیدی اومد و سروکله تو در اون پیدا شد. و آن یکی به این می گفت تو هم باید در اینجا دوباره اولین باشی؟
این گفتگوی خودمانی، من ناظر را، صد البته سرشار از سرمستی می نمود با آن متانتی که در آن هر دو سراغ داشتم اینطور گفتمان بی شیله پیله واقعا جذاب بود. سرعت رشد و توسعه اینترنت بسان تند بادی همه چیز را دگرگون کرد و بساط اتاقک محقر ما را هم ویران نمود. ملاحت گفتار این دو دانشمند در پی آن شخصیتهای علمی که از آن برخوردار بودن برای حقیر بسیار آموزنده بود. آزردگان عزیز متاسفانه بازنشسستگی را پیشه نمود و تبعات آن موجب شد که حتی روزگار ، اندک دسترسی ما را از او دریغ دارد.

هستم اگر می روم گر نروم نیستم

یادش گرامی و روحش در آسایش باد
دکتر محمدرضا پورمند
در یادبود استاد فیروز آزردگان استاد گروه اپیدمیولوژی و آمار زیستی دانشکده بهداشت