دکتر رضایی زاده با اشاره به تاریخچه دانشکده طب سنتی گفت: این دانشکده که مبتنی بر مفاهیم و مبانی علمی طب ایرانی و با رویکردی آکادمیک و پژوهش محور از سال 1386 برای اولین بار در دانشگاه علوم پزشکی تهران پایه‌گذاری شد جزو دانشکده‌های نوپای دانشگاه است که اکنون با حدود پانزده عضو هیئت‌علمی اولیه و پانزده عضو هیئت‌علمی ثانویه و یک‌صد دانشجوی مقطع دکترای تخصصی در دو رشته طب و داروسازی سنتی و کارشناسی ارشد تاریخ پزشکی مشغول فعالیت است.
وی افزود: این دانشکده تلاش می‌کند ضمن احترام به پیشینه تمدنی و فرهنگی ایران اسلامی و به‌دوراز افراط‌وتفریط و با نگرشی علمی و تحقیقاتی، فارغ از تعصب‌های مبتنی بر تاریخ گذشته یا غرّه به پیشرفت‌های پزشکی رایج، سره را از ناسره در حوزه علوم پزشکی سنتی تفکیک کند و آنچه از آن علوم را که می‌توان در خدمت مردم و برای بهبود کیفیت زندگی بیماران به کار گرفت احیا کند. دستوراتی که می‌تواند به اصلاح سبک زندگی مردم کمک نماید را ترویج نماید تا با بر تکیه‌بر گرایش‌های فرهنگی و علاقه‌مندی‌های فطری مردم سطح سلامتی جامعه را ارتقا دهد و در حوزه تولید علم و دانش بومی بخشی از رسالت ملی خود را انجام دهد.
رییس دانشکده طب سنتی در ادامه افزود: به نظر می‌رسد بخش عمده‌ای از شناخت جامعه نسبت به طب ایرانی و طب سنتی به دلایلی همچون وجود مدعیان بی‌سواد و کم‌تجربه که گویش و نگرش کاملاً غیرعلمی یا در تضاد با پزشکی رایج دارند و همچنین پزشکان کم‌سواد و مدعی که چهره طب ایرانی را با ترویج غیرمنطقی روش‌هایی همچون انواع خون‌گیری و حجامت مخدوش کرده‌اند و یا کسانی که دانسته یا نادانسته با استفاده از پوشش طب اسلامی هاله‌ای از تقدس و نقدناپذیری بر سیمای طب ایرانی پوشانده‌اند، به‌شدت آسیب‌دیده و موجب نقد غیرمنصفانۀ اصل طب ایرانی یا کندی در مسیر احیای منطقی آن شده است.
وی تأکید کرد: دانشکده طب سنتی به‌صراحت اعلام می‌کند طب ایرانی که مکتبی پویا و برخاسته از تضارب آرای علمی تمدن باستانی و خسروانی ایران با سایر فرهنگ‌ها و حوزه‌های تمدنی مانند یونان و چین و هند و مصر است و در دوران اسلامی به اوج شکوفایی خود رسیده است، به‌طورکلی دانشی تجربی است که همچون سایر علوم تجربی قابل نقد و آزمون است. از سوی دیگر لازم به ذکر است منابع مکتوب و اصیل طب ایرانی بیشتر از آنکه مبتنی بر نسخه و دارو باشند فرآیندی از تفکر و رویکرد تشخیصی و بالینی را ارائه می‌دهند که یک پزشک پژوهشگر می‌تواند با تکیه‌بر آن در خصوص هر بیماری از این دیدگاه نظریه‌پردازی کند و البته منطقی است که این نظریات باید طبق قواعد علوم تجربی در بوته نقد و آزمایش قرار گیرند. همچنین باید تأکید کرد آنچه امروزه به‌عنوان پزشکی رایج می‌شناسیم، ادامۀ مطلق طب سنتی نیست که گمان کنیم آنچه از طب سنتی مفید و مؤثر بوده پالایش شده و هم‌اکنون جزئی از جریان و حرکت پزشکی جهانی است و آنچه خرافات یا غلط بوده خودبه‌خود ترک یا فراموش‌شده است.
وی با بیان اینکه فارغ از این مقدمات باید به حرکت علمی و منطقی پزشکی در کشورهای توسعه یافته توجه جدی کرد گفت: امروزه به هدف خدمت به بیمار و کمک به گسترش دانش با شکستن مرزها و عبور از واژه‌ها، حتی دیگر از عناوین طب سنتی، جایگزین و مکمل استفاده نمی‌شود! این نگرش هر روش مؤثر و ایمنی که می‌تواند به ارتقای سلامتی، کاهش بار بیماری یا افزایش کیفیت زندگی بیماران کمک نماید را جزئی از پزشکی می‌داند و هر ایده و نظری را به‌شرط ایمن بودن و سربلندی در اثربخشی قابل‌احترام می‌داند. این دیدگاه به ما می‌گوید پزشکی فقط در جریانی فراگیر و تلفیقی (Integrative Medicine) کامل و منطقی است.