حسین، نام آورترین نام و نامدارترین سردار بر چکاد روشنی هاست.

از آن زمان که فریاد سرخ خون از گلوی عاشورا برخاست، پژواکی در قله‏های بلند اعصار و قرون درافتاد که تا آن سوی مرز ابدیت طنین افکند و در سینه سوزان عاشقان ایثار و شهادت جاودانه شد. کربلا، عمیق ترین زخمی است که بر پیکر زمین نشسته، و رساترین فریادی است که در دهلیز تاریخ پیچیده است و آسمان نینوا، در محضر این همه خون، از وسعت آبىِ خویش شرمسار است.

عاشورا، گلستانی است با سَروْهای سرخ شهادت و نخل‏های ارغوانی ایثار و خون، و دانشگاهی است که هر سالک الی اللّه‏ باید آن را ببیند. عاشورا کشتاری خونین نیست، بلکه حقیقتی راستین برای جهانیان است. صحنه نمایش فراگیرکارزار خوبی و بدی است. آینه‏ای است که تمامی مفاهیم انسانی را با ابعاد حقیقی‏اش در خود متجلّی ساخته است. رستاخیزی است که پرده از چهره همه زشتی‏ها می‏کشد و پلیدان را رسوا می‏سازد.

ره آورد مطالعه‌ی تاریخ، بهت و شگفتی است؛ ولیکن تاریخ، خود مبهوت و شگفت‌زده‌ یک روز خویش است: «عاشورا»

روز عاشورا، روز تماشای چگونه مردن برای آموختن چگونه زیستن است.

حادثه عاشورا، کمر تاریخ را شکست و ماندگارترین باور را بر پهنه زمان نگاشت. خون جاری عاشورا، تا ابدیت در رگ و ریشه آزادگی جاری است.

محرم، ماه آمیختگی با حسین و آموختگی از حسین است. باشد که این مشعل فروزان معرفت،قبله نمای کمال وسعادتمان گردد.