دکتر امین متولد19 /11/1324 در بندر ترکمن، فرزند دوم و تنها فرزند باقی مانده ی خانواده است. پدر ایشان کارمند راه آهن و تنها نان آور خانواده ای بود که به گفته ی ایشان با فوت مادر خانواده، سرنوشت آنها تغییر کرد. تحصیلات ابتدایی خود را یکسال در مکتب خانه و سپس در دبستان مسعود و بعد در دبیرستان محمد قزوینی در شهرستان قزوین گذراند. وی میگوید در سه سال آخر دوره دبیرستان افتخار شاگردی استاد شهید رجائی را داشته است. در سال 1345 رشته ی کارشناسی مهندسی را در دانشکده منابع طبیعی دانشگاه تهران آغاز نمود، در سال 1365 وارد مقطع کارشناسی ارشد علوم گیاهی دانشکده علوم دانشگاه تهران و در سال 1368 وارد مقطع پی اچ دی فارماکوگنوزی در دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی تهران گشت.                                                                                                                   

در شهریور 1349 با سرکارخانم طیبه نهاوندی که 19 روز بعد از وی در همان بندر ترکمن و همسایگی ایشان بدنیا آمده اند ازدواج کرد. 

از سابقه ی شغلی ایشان می توان به استادی گروه فارماکوگنوزی دانشکده داروسازی و مدیر گروه داروسازی سنتی دانشکده طب سنتی، رئیس موسسه گیاهان داروئی، عضو کمیسیون ماده 20 دارو، عضو کمیته بررسی و تدوین داروهای گیاهی، عضو شاخه گیاهان داروئی فرهنگستان علوم پزشکی، عضو ستاد توسعه پژوهش و کاربرد گیاهان داروئی معاونت علمی فناوری ریاست جمهوری، عضو کمیته واژه گزینی گیاهان داروئی فرهنگستان علوم اشاره کرد. ایشان 45 مقاله خارجی، 48 مقاله داخلی، 2 کتاب فارسی و یک بخش در یک کتاب به زبان انگلیسی همه درباره گیاهان داروئی ایران داراست.
وی بهترین الگو معلم و استاد خود را دبیر درس حسابان کلاس دهم، استاد شهید رجایی می داند. در مورد ایشان میگوید: " هیچ وقت یادم نمیرود روزهای چهارشنبه که با ایشان کلاس داشتیم مدرسه رنگ و بوی دیگه ای داشت. از بچه ها گرفته تا مدیر و ناظم. همان بچه های شور و شر زودتر از ساعت 8 دست به سینه سر جایشان می نشستند تا استاد بیاید. به یاد ندارم که جمله یا نکته خاصی رو مدام به ما گوشزد کرده باشند که همه در رفتار و عمل و اخلاق ایشون تجلی داشت. شاید باورتون نشود انقدر ایشون محبوبیت داشت که بچه ها تمرین می کردند راه رفتنشان مثله استاد شود و بتوانند حرکات او را ادا کنند."
در مورد خاطره تنبیه یا تجدید در مدرسه میگوید:" آن زمان اینطور بود که معلم کلاس را به چند گروه تقسیم می کرد و برای هر چند نیمکت یک سرگروه تعیین میکرد که در درس ها به بچه ها کمک کند. ما هم یکی از این سرگروه های خوش اقبال بودیم. بچه ها درس بلد نبودند ترکه هایش را ما می خوردیم."
وی می گوید اگر به گذشته برگردد حتماً همین راه را انتخاب میکند و می گوید:" من این راه رو با علاقه انتخاب کردم و اگر صد بار دیگر هم به دنیا بیام انتخاب من همین خواهد بود."
ایشان از دانشجویان به یاد ماندنی خود از دکتر عشقی، سوری و غلامی، سرداری، نیک آور نام می برد که از دانشجویان پر تلاش ایشان بودند و شبانه روز در آزمایشگاه کار می کردند.
استاد در توصیه به قشر دانشجو می گوید:  
 در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور وی در مورد فعالیت های فوق برنامه ی دانشجویی می گوید، لازم است که دانشجویان ورای کتاب و دفتر و جزوه را هم ببینند. برای موفقیت، تجربه هم لازم است. البته به شرطی که به درس خواندنشان لطمه ای نزند.
استاد می گوید، دانشجویان امروز امکانات بیشتری نسبت به گذشته در اختیار دارند. امروزه با وجود محدودیت بودجه، دسترسی  به بعضی اطلاعات و امکانات در گذشته واقعاً دست نیافتنی بود. وی معتقد است تحصیل در رشته های علوم پزشکی دردسرها و مسایل خاص خودش را دارد کسی که در این راه قدم می گذارد نباید این رشته را با گروه هایی مقایسه کند که بابت کارشان در پیشگاه خداوند سوگندی یاد نمی کنند.
ایشان در مورد اساتید بازنشسته و دانشگاه می گوید: " متاسفانه دانشگاه برنامه ای برای نگه داشتن اساتید بازنشسته ندارد مگر اساتید ممتاز. به اعتقاد بنده با حضور اساتیدی مثل دکتر فرسام در دانشگاه می شود از یافته های چندین و چند ساله ایشان بهره برد و در ابن مقطع است که می توانند با کوله باری از تجربه دیگران را راهنمایی کنند.
ایشان هدف را همه ی زندگی می دانند، از نظر ایشان پول و مقام و شهرت خوبند، لازمند اما کافی نیستند. وی می گوید:" کلاس درس همچون امامزاده است، جای مقدسی که می توان بدان قسم خورد." به اعتقاد ایشان خدمت به مردم خوب است اگر بدون چشم داشت باشد و فقط در راه طراح بزرگ. ایران را زادگاهی که هیچ وقت فراموش نمی شود توصیف می کند. 
وی در مورد زندگی خوابگاهی خود میگوید: " 4 ساله زندگی خوابگاهیم با خاطرات شیرینیش مانند یه فیلم 2 ساعته میماند که فراموش نشدنی ست."
وی میگوید: جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران اهداف خوبی رو دنبال می کند و امیدوارم که به فعالیت هایش ادامه دهد.