گالری عکس 

 دکتر سادات سید باقر مداح در سال ۱۳۱۱ در شهر تهران متولد شد. در سن ۱۸ سالگی و در بهمن‌ماه ۱۳۳۰ نام‌نویسی پرستاری را انجام داد و پرستاری را آغاز کرد. او در فروردین ۱۳۳۱ کلاس‌های پرستاری را شروع کرد و در خرداد ۱۳۳۴ فارغ‌التحصیل شد و مربی‌گری پرستاری را بر عهده گرفت. دکتر سادات سید باقر مداح  او مدرک لیسانس خود را در رشتۀ پرستاری، مدرسه عالی پرستاری دانشگاه تهران، در سال‌های 1331 تا 1334 اخذ نمود. دارای گواهی نامۀ رشته آموزش پرستاری، از دانشگاه تورنتو کانادا در سال‌های  1339 تا 1340 است. هم‌چنین دارای  لیسانس رشتۀ آموزش پرستاری از دانشگاه تورنتو کانادا از سال 1343 تا 1345می باشد. فوق لیسانس خود را در رشتۀ علوم تربیتی دانشگاه تهران در سال 1349 اخذ نمود و دارای دکتری آموزش پرستاری دانشگاه پرتوریا در آفریقای جنوبی  در سال 1376 است. او به‌عنوان مادر پرستاری نوین ایران است.

****

پای صحبت دکتر مداح پیشکسوت رشته پرستاری

اگر بخواهم از پرستاری بگویم، درباره این حرفه گفتنی زیاد است. عده ای آن را مقدس می نامند ولی باید دید چگونه ما به آن نگاه می کنیم، فاعلین آن حرفه عملکردشان چیست و به جامعه چگونه خودمان را نشان می دهیم. با توجه به اینکه 66 سال در این حرفه قدم گذاشته و خدمت می کنم معتقدم ما با انسانها طرف هستیم که بینهایت حساس بوده و شخصیت های متفاوت و نگرشهای متفاوت دارند. لذا کار ما بس مشکل است  که بتوانیم نیازهای آنها را درک کنیم، بتوانیم در جهت رفع این نیازها خدماتی مطابق شأن و کرامت آنها انجام دهیم. طبیعتاً این موضوع نیاز به تحصیل علم داشته که حداقل آن در همه جای دنیا 4 ساله است و علوم پرستاری را تشکیل می دهد که این علوم پرستاری شامل علوم بیولوژیکی، علوم رفتاری، علوم اجتماعی و معنویات است که وابستگی به علوم عرفانی و فرهنگی و امثال آن دارد. چنین آموزشی کار ارزنده ای را هم میطلبد. این کار مستلزم آموزش معلمین بسیار باتجربه و انسانهای تاثیرگذار در جامعه است. من خودم معتقدم که با این تفاسیر تعریفی برای پرستاری دارم که پرستاری عبارتست از مراقبت به توان عشق. 

بنابراین هر کسی که وارد این حرفه می شود باید واقعا علاقه به این رشته و کار با انسان داشته باشد. حالا این انسان ممکن است یک انسان کاملا سالمی باشد که نیازمند راهنمایی است، برای اینکه چگونه سبک زندگی سالم را انتخاب کند راهنمایی بخواهد و یا اینکه ممکن است کسی باشد که از نظر بیولوژیکال به نحوی گرفتاری خاصی پیدا کرده یا به دلیل گرفتاری روحی و روانی و یا اجتماعی نیاز به حمایت داشته باشد. باید با یک بررسی کامل از این انسان و با بررسی گرفتاری او به کمک او شتافت. در برخوردهایی که با تیم سلامت می کنیم، ما باید طوری رفتار کنیم که از ما راضی باشند. برخوردها و مرافبت ها بایستی مبتنی بر اخلاقیات و تعهد حرفه ای باشد. تعهداتی که ما واقعا با خدای خودمان عهد بسته ایم که این را به نحو احسنت انجام بدهیم. تعهدات حرفه ای جدا از اخلاقیات نمی تواند باشد. اینها همچون تار و پودی است که به هم تنیده است که اگر جدا از هم باشد، خدایی نکرده آنگونه خواهد بود که نه تنها رضایت مردم، بلکه رضایت سازمان و بالاتر از آن رضایت خداوند را هم نمی توانیم بدست آوریم. پس اگر دقت کنیم می بینیم که خداوند بندگان خود را به نحوی آفریده که متعهد باشند. شما زنبور عسل را نگاه کنید، زنبورها به ملکه خود متعهدند. مورچگان متعهدند، پرندگان به جوجه هایشان متعهدند، این تعهد در بین انسانها به عزیزانشان وجود دارد. ولی به ترتیب در خانواده تکاملش شروع می شود. تعهد به خانواده، تعهد به پدر و مادر تا تعهد حرفه ای در اجتماع است و ما انتخاب می کنیم که متعهد به آن حرفه و متعهد به اجتماع باشیم. در تیم سلامت ما همگی متعهدیم به اینکه تامین سلامت افراد جامعه را به معنای کل تامین بنماییم. در این راه بایست کوشا باشیم تا این تعهد حرفه ای را حفظ نماییم. واقعیت این است که ما پرستارها بیشتر از دیگر اعضای تیم سلامت، ارتباطات مستمر و مداوم با مددجویانمان داریم. حالا چه افرادی که سالم هستند، یا چه افرادی که نیاز به راهنمایی دارند، چه افرادی که بیمار هستند و چه افرادی که معلول هستند و باید توان آنها را بازگردانیم، در همه اینها اگر تعهدات ما با اخلاق توام نباشد ما نمی توانیم به هدف برسیم و تاثیرگذاری این خدمات در جامعه مطلوب نخواهد بود. مگر اینکه با برخوردهای خوب و با رفتار مناسبی بتوانیم تاثیرپذیری خوبی در آحاد مردم جامعه بوجود بیاوریم. در اینجاست که مردم از ما پرستاران حمایت می نمایند. در خیلی از جاهای دنیا چنین اتفاقی می افتد  و ایشان همیشه پاسخگوی نیازهای مردم هستند. مثلا در در ایران در 22 بهمن مردم با حضور هر چه با شکوه تر شرکت کرده که تعهد ملی، اجتماعی، فرهنگی و مذهبی را می رساند. کسی به ایشان فشار نمی آوردکه چه کاری باید انجام دهند و ایشان هم بدون هیچ توقعی در راهپیمایی شرکت می کنند. این تعهد به مرور زمان تکامل می یابد. البته در تعلیم و تربیت این تعهد از طریق آموزش نظری و گفتمان ها صورت می گیرد. مهم ترین عاملی که بسیار هم تاثیر گذار است، اثربخشی عملکرد اساتید در کوریکولوم است که به این موضوع کروکولوم پنهان گویند. معلم در رفتار و کردار خودش با مردم، مددجویان طوری باشد که برای دانشجویان خود الگوی مناسبی باشد. درصورتی که نسبت به مشکلات جامعه، مشکلات مدد جویان بی تفاوت باشد، دانشجویانش نیز نسبت به این موضوعات بی تفاوت خواهند بود. بهترین اساتید کسانی هستند که بتوانند تعهدات حرفه ای را با عملکرد حرفه ای شان درآمیرند. چرا که اعتقادات رویکرد انسان را به مسوولیتی که دارد پایبند می نماید. بنابراین عملکر اساتید در رفتار دانشجویان و اینکه در این جهت گام بردارند نقش بسزایی دارد.

من به رشته پرستاری به قدر علاقه دارم که اگر دوباره بدنیا بیایم و رشته ای را بخواهم ادامه دهم این بار هم پرستاری می خوانم اما می دانم که چگونه و بهتر ادامه دهم. نباید فراموش کنیم که بیماران و مددجویان در واقع همان مردم هستند و کسب رضایت انها در واقع حفظ کرامت انسانی است. و این  موضوع خوشحالی به همراه دارد که به هیچ وجه هیچ چیز نمی تواند جای آن را بگیرد و مطمئن هستم که خدا هم از ما راضی خواهد بود.

این رشته تنها فرد را برای خدمت به جامعه آماده نمی کند. فارالتحصیلان این رشته، کسانی هستند که در هر موقعیتی حتی در خانواده بهترین پدر، مادر یا فرزند می باشند. برای ارائه خدمت به هموطنانشان مثلا در زلزله کرمانشاه که دیدیم چقدر ایثار گرانه کار می کنند که کس و کار خودشان را هم فراموش می کنند و تنها به فکر خدمت مردم بودند. آنها غافل از مدت اشتغال به خدمت خود در  آن شرایط بودند. توصیه ای به پرستاران دارم که راه خدمت به مردم را ادمه دهند تا خداوند از ایشان راضی باشد. و کسانی که تازه وارد این رشته می شوند نیز اگر با انسانها و کار با آنها مانوس هستند و علاقه دارند، این حرفه را نتخاب کنند. آنموقع است که روز به روز شکوفایی در ارائه خدمات خودشان می بینند که قابل قیاس با حرفه دیگر نیست. چون استمرار کار با انسانها بیش از حرفه های دیگر است. که واقعا موجب رضایت خدا و مردم می باشد. این بالاترین پاداشی است که به آدم داده می شود.